صفاناز علی پور در تاریخ ۱۳۵۳/۸/۱۹ در شهرستان محمودآباد در خانواده ای تحصیل کرده و فرهنگی متولد شد.
پدرش “علی اکبر علی پور” از اولین معلم های ادبیات شهرستان و بسیار اهل مطالعه بود و همین هم نشینی با ادبیات و خواندن اشعار مختلف از شاعران سرشناس موجب شد که شعر و ادبیات از همان کودکی در وجودش جوانه بزند و شروع به رشد کند تا جایی که در نوجوانی با درک بهتر و بیشتر از اشعار “حافظ” و از بر کردنشان برخورد جدی تری با شعر داشته باشد.
صفاناز علی پور نخستین اشعارش را تحت تاثیر اولین تجربه اش از دیدن نمایش شعرآگین –تعزیه- سرود.
و اما آبیاری کننده ی این جوانه دبیر ریاضی خوش ذوقش سرکار خانم “یاقوت نورانی” بود که پس از مطالعه ى اشعارش و اطلاع از علاقه ی او به ادبیات با معرفی کتاب های مختلف، تشویقش برای عضویت در کتابخانه ی عمومی و کانون دانش آموزی از او حمایت کرد.
پس از قبولی اش در دانشگاه شیراز در رشته ی دبیری زبان انگلیسی مدتی را در جوار یار دیرین –حضرت حافظ- که آرامگاهش دیوار به دیوار دانشکده شان بود سپری کرد و در این ایام هم کم و بیش شعرهایی می سرود و در شب شعرهای فرهنگی دانشگاه شعرخوانی می کرد.
اما پس از فارغ التحصیل شدنش از دانشگاه و شاغل شدنش به عنوان دبیر زبان انگلیسی دبیرستان های شهر که تقریبا هم زمان با شروع زندگی متاهلی و پس از آن تولد فرزندانش شد، سال ها بین او و شعر فاصله افتاد و دغدغه های زندگی نگذاشت که به شاعر درونش پر و بالی بدهد…!
این دوری هرچند طولانی بود اما ادامه دار نشد و در سال ۱۳۹۲ با حضور در مراسمی که برای یادبود “الهام اسلامی” گرانقدر، شاعر از دست رفته ی شهرمان برگزار شد، چشمه ی خشکیده ی شعر دوباره در وجودش جوشید و به شاعر درونش سلامی دوباره کرد؛ بعد از آن بود که او هم مانند اکثر شاعران و شعر دوستان شهر محمودآباد تصمیم گرفت از راه اصولی و درستش به شعر بپردازد و اشعارش را در جلسات هفتگی انجمن شعر “صبا”ی محمودآباد زیر نظر “استاد عقیل زروک” و در کنار هم انجمنی های با تجربه تر مورد نقد و بررسی قرار دهد.
بانو علی پور در طول دوران شاعرانه شون سبک های مختلف شعری مانند غزل، شعر نو، دو بیتی، سه گانی و حتی اندکی سرودن اشعار محلی مازندارنی را هم امتحان کرده بود اما جدای از این ها در نوع دیگری از نوشتن زیباتر و ثابت قدم تر ظاهر شد و آن چیزی نبود جز “داستانک”…!
داستانک به تعریف استاد زروک: قالب مدرنی ست که اگرچه در ایران زیاد شناخته شده نیست ولی در جهان پر سرعت امروز طرفداران بسیاری دارد، چون به خاطر کوتاهی و ایجاز، مفاهیم زیادی را در قالب قصه ای کوتاه به ذهن مخاطب متبادر می کند و البته جدای از کوتاه بودنش و تفاوت هایش با داستان و رمان از مولفه های داستان نیز تبعیت می کند.
استاد زروک این قالب را بارها در انجمن صبا معرفی کرده بود و به کسانی که نوشته هایشان بین شعر و داستان در سیلان بود پیشنهاد می داد؛ از جمله ی کسانی که به خوبی و گرمی از آن استقبال نمود و سپس در آن خوش درخشید سرکار خانوم علی پور بود، و این گونه شد که داستانک نویسی و مینیمال نویسی عضو جدایی ناپذیر از زندگی این بانوی هنرمند شد.
بانو علی پور علاوه بر شعر و داستان به هنر موسیقی نیز علاقه ی بسیاری دارد و چند سالی می شود که به طور جدی نواختن ساز خوش آهنگ “سنتور” را در موسسه ی موسیقی “مهرگان” محمودآباد، و زیر نظر استادان کاربلد و باتجربه ی آن آموزش می بیند.
ایشان همان گونه که خود پرورش یافته بودند، بذر هنروری و هنردوستی را در دل فرزندانشان هم کاشتند و به همراه همسرشان با فراهم کردن بستر مناسب برای آن ها موسیقی و ادبیات را در دلشان ریشه دار کردند، طوری که فرزند کوچک شان “سارا” با سن و سال کمش دست به قلم شده و نوید آینده ای درخشان را می دهد.
آرزوی سلامت و سعادت داریم برای این دبیر فرهیخته و گرانقدر شهرمان.
عباس ابد/
بعد از ۳۰ سال ثانیه به ثانیه انتظار
۳۰ بارخودکشی
و ۳۰ فرار ناموفق
او تازه معنای اسارت را فهمید.
آزادی که در آن هیچ کسی منتظرش نبود.
امید/
هربارکه از آسایشگاه می آمد
بیل بر می داشت و زمین خانه شان را میکند.
مادر،
در همان حوالی بود.
درست بیست و چند سال پیش
قبل از زلزله
- نویسنده : آذین آزادی
- منبع خبر : محمودآباد آنلاین
