فاطمه عنایتی در تاریخ ۱۳۵۶/۶/۲۱ در روستای “بیشه کلا” شهرستان محمودآباد، در خانواده ای کشاورز متولد شد.
به گفته ی خودش، زندگی روستایی و قرار گرفتن در فضای سرسبز بیشه کلا که مماس شده با زیبایی همیشگی دریا و ساحل باعث شده که همیشه از روحیه ی لطیف هنرمندانه و شاعرانه ای برخوردار باشد؛ و البته ذوق نوشتن خودش را یک موهبت ذاتی هم می داند، زیرا که معتقد است برادر و خواهرانش هم از قلم خوبی برخوردار بوده اند.
در دبستان به خاطر انشاهای خوبی که می نوشت همیشه نمره ی بیست را می گرفت و این قلم زیبا در مقطع راهنمایی هم با او همراه بود؛ زمانی که در دوران راهنمایی اولین دو بیتی خود را نوشت و به معلم ادبیاتش داد تا برایش تصحیح کند با تشویق معلم روبه رو شد و همین باعث شد که جدی تر به مقوله ی شعر و شاعری فکر کند و پیگیرش باشد؛ این حس و حال در وجودش ادامه داشت اما زمانی که در مقطع دبیرستان در کلاس درس استاد فرهیخته و با سوادی همچون “دبیر فرخ پور” گرامی شاگردی کرد، علاقه اش به ادبیات و مخصوصا شعر کلاسیک بیشتر و به طور جدی تری پیگیر سواد آموزی و نوشتن در این زمینه شد.
اما ازدواجش در همان ایام و در سن پایین باعث وقفه در ادامه تحصیلش شد، به طوری که فقط موفق به کسب مدرک دیپلم شد و بعد از آن بیشتر وقتش را صرف زندگی مشترک و مادری کردن برای دختر خردسالش “مهنا” کرد و ادبیات بیشتر برایش به یک تنفس دوباره در اوقات بیکاری تبدیل شد.
اما در سال ۸۱ به واسطه ی رفت و آمدش به کتابخانه ی عمومی محمودآباد با انجمن شعر و ادب “صبا” آشنا می شود و شاعر درونش بعد از مدت ها افتان و خیزان راه رفتن تصمیم می گیرد که با قدرت بلند شود و همه چیز را از نو شروع کند.
او که از کودکی در نوشتن متن تواناتر عمل می کرد، مدتی که از حضورش در جلسات هفتگی صبا می گذرد آشنایی بیشتری با شعر سپید پیدا می کند و به خاطر دور بودن این سبک از چهارچوب وزن و قافیه و نزدیکی اش به متن، بیشتر با این قالب همزادپنداری می کند و بعد از آن شعرهایش را در قالب سپید به روی کاغذ می آورد؛ البته تشویق های دوستان هم انجمنی و نقد و بررسی ها و آموزش های استاد “عقیل زروک” هم او را برای ادامه ی راه دراین سبک مصمم تر می کند، به طوری که در سال ۱۳۸۳ در “چهارمین” همایش “برترین های شهرستان محمودآباد” به عنوان شاعر برتر و برگزیده انتخاب می شود.
وقتی که شوق یادگیری دوباره به زندگی اش برگشت، تصمیم گرفت که تحصیلاتش را ادامه دهد، بنابراین در سال ۱۳۸۶ وارد دانشگاه شد و پس از چند سال موفق شد مدرک کارشناسی خود را در رشته ی فقه و حقوق به دست بیاورد، در حال حاضر هم با جدیت هرچه تمام تر برای قبولی در آزمون وکالت تلاش می کند و به مطالعه می پردازد.
بانو عنایتی همیشه پدر، همسر و دختر نازنینش را که حالا بانویی جوان شده است، مشوق های اصلی زندگی اش می داند و نشان داده است که هیچ وقت برای قدم برداشتن به سوی هدف ها دیر نیست و اگر انسان اراده کند می تواند تمام جنبه های زندگی اش را هم زمان با هم مدیریت کند و به آن ها عشق بورزد.
آرزوی سلامت و سعادت داریم برای این بانوی هنرمند شهرمان.
- نویسنده : آذین آزادی
- منبع خبر : محمودآباد آنلاین
