فرصت و موهبت دریا در سایر شهرهای مازندران و دیگر شهرهای استان های شمالی در سایه ایجاد تاسیسات و مجموعه های گردشگری اعم از شهربازی ، رستوران و کافه و فروشگاههای تجاری زمینه های توسعه و آبادانی شهر و همچنین افزایش درآمد شهروندان و تقویت اقتصاد شهر و کاهش نرخ بیکاری را رقم زده است و عدم فراهم بودن زیر ساختهای جذب توریسم در محمودآباد موجب شده است تا مسافر به محض ورود به محمودآباد مسیر خود را به شهرهای ساحلی غرب استان ( رامسر ، عباس آباد ، نوشهر و..) و شرق استان ( فریدونکنار ، بابلسر و ساری …) تغییر دهد.
در شرایط اقتصادی فعلی حاکم بر جامعه ، هرگونه توضیح و تشریح در خصوص اهمیت و تاثیر صنعت توریسم در توسعه شهر ، اضافه بوده و مدیران شهری محکوم می باشند در این بخش اقدامی اثر بخش و جدی و عملیاتی داشته باشند تا سهم محمودآباد و محمودآبادی ها از این مهم تنها زباله و ترافیک نباشد .
متاسفانه در سالهای اخیر جذب سرمایه گذار و اجرای پروژه های گردشگری همواره جزء اهداف و محورهای مورد تاکید مدیریت شهری ( شهرداری و شورای اسلامی شهر) در برنامه های آتی و افق و چشم انداز توسعه شهر و تنها راه برون رفت محمودآباد برای تحول و پوست اندازی بوده است ، ولی افسوس که این ضرورت فقط در سطر های صحبت های مسئولین جا دارد و طی این سالها هزار وعده خوبان یکی وفا نداشت.
به عنوان یک فعال رسانه ای سوالی بی جواب همواره ذهنم را درگیر کرده است و آن این که سهم خانواده ها و جوانان محمودآبادی از شور و نشاط اجتماعی چه است؟ برای غنی سازی اوقات فراغت خود تا کی باید فقط به کافه های تاریک شهر پناه ببرند و به ناچار محکوم هستند به شهرهای هم جوار طی مسیر کنند؟ آیا این مساله جزء اولویت و دغدغه مدیران و مسئولین ذیربط شهر می باشد؟ و سوال هایی موازی با این موضوع که نه من جوابی برای آن ها پیدا کردم و نه مقامی در این بخش پاسخگو بود.
شاید این ضرب المثل قدیمی ، گل بود به سبزه نیز آراسته شد به گوشتان آشنا باشد ولی در حال حاضر حکایت دارد از ساحل پر درد محمودآباد ، در کمال تاسف و نا باوری طی چند روز گذشته شاهد تخریب تنها مجموعه کافه ها و تاسیسات گردشگری شهر محمودآباد واقع در منطقه دارایی هستیم.
قطعا مجموعه های فوق در حال حاضر تنها نقطه ای می باشد که خدمات نسبتاً مطلوبی به مسافران و شهروندان ارائه می گردد و یکی از پر ازدحام ترین و پر اقبال ترین نقطه ساحل شهر محمودآباد محسوب می شود و زمینه اشتغال بالغ بر ۳۰ نفر در آن فراهم شده است.
اینکه تاسیسات فوق به علت احداث در ملک شخصی برخی افراد دارای حکم قضائی برای تخریب می باشد بر کسی پوشیده نیست و کسی هم مخالف و منکر تحقق قانون و اجرای حکم قضایی نیست ولی نکته حائز اهمیت بی تفاوتی و بی توجهی و ساده انگاری یا خواب مدیریت شهری است. آیا تخریب واقعا تنها علاج کار است؟
اگر مجموعه شهرداری و شورای شهر دغدغه مند تر موضوع فوق را پیگیری می کرد ، می توانست با کلیه مالکین این اراضی برابر مصوبه بیست و دومین جلسه ستاد اجرایی آزاد سازی سواحل استان مازندران که در مورخ ۲۷ خرداد سال گذشته در استانداری تشکیل شد و اشاره شده است : اراضی که در حریم دریا و خیابان ۲۰ متری ساحلی قرار دارند آزاد شود ، شهرداری می توانست پروانه ساخت بخشی از اراضی فوق را به مالکین مساعدت کرده و سایر اراضی را به علت قرار گرفتن در حریم دریا و اجرای خیابان ۲۰ متری با مالکین توافق نماید و این بستر گردشگری را برای شهر و شهروند حفظ نماید.
ساحل دارایی که در گذشته به مأمن ناهنجاری ها و آسیب های اجتماعی در استان شهره بود ، با ایجاد این تاسیسات گردشگری و اجرای برنامه های فرهنگی و اجتماعی به محلی نمونه گردشگری و طرح الگو و پایلوت برای ساحل سایر شهرها مثل نور و ایزدشهر از آن یاد می شود ، می شد این الگوی موفق را در سایر نقاط ساحل این شهر اجرا کرد ولی در کمال ناباوری این روزها باید در سایه بی توجهی مسئولین ذیربط شاهد تخریب آنها باشیم.
سطرهای این یادداشت رو به پایان است ولی ای کاش مسئولان شهرداری و شورای اسلامی شهر کمی به شهر و شهروند ارق و حس تکلیف داشته و فراموش نکنند ، یک لبخند رضایت ، الهام گرفته از حس محمودآبادی بودن را به شهروندان بدهکارند.
- نویسنده : محمد محتاطی
- منبع خبر : محمودآباد آنلاین
