“حسین کاظمی” در تاریخ ۲۶ دی ماه ۱۳۵۸ در روستای “جوراکلا” چهارمحل آهی شهرستان محمودآباد، در خانواده ای کشاورز متولد شد.
۵ ساله بود که خانواده شهرستان نور را برای زندگی انتخاب کردند و حسین سال های کودکی اش را در آن جا سپری کرد، اما در سال ۱۳۷۱ دوباره به محمودآباد برگشتند و تا به امروز ساکن این شهرستان هستند.
از کودکی به شعر و ادبیات علاقه مند بود و همیشه نگاه شاعرانه ای به محیط پیرامون خود داشت؛ اولین شعرش را زمانی که کلاس پنجم ابتدایی بود سرود، اما پیگیری جدی و حرفه ای شعر و پس از آن زندگی شاعرانه برای او از سال ۱۳۷۴ پس از آشنایی با استاد “عقیل زروک” مسئول انجمن شعر “صبای” محمودآباد رقم خورد.
حسین به دلیل شرایط سخت مالی که برایش وجود داشت نتوانست تحصیلات خود را تا مقاطع بالا ادامه دهد و مجبور شد برای گذران زندگی از سنین پایین تن به کارهای سختی همچون بنایی، آرماتور بندی و… بدهد؛ اما او همان طور که در این کارهای فنی مهارت لازم را به دست می آورد از علاقه ی اصلی خود یعنی شعر هم هیچ گاه دست نکشید و به طور جدی مشغول کسب تجربه و سوادآموزی از استادان ادبیات استان در انجمن های مختلف ادبی شد.
اتفاقا در یکی از همین انجمن ها -انجمن طبری سرایان استاد نائیج در نور- بود که برخورد جدی او با شعر “طبری” صورت گرفت واحساس کرد که شعر طبری از گذشته تا به امروز در یک دور تکراری و کسل کننده قرار دارد و نیازمند سبکی نوین و جذاب است؛ به همین دلیل وی که تا سال ۱۳۸۸ شعر فارسی می نوشت، تصمیم گرفت خودش را در حیطه ی شعر طبری هم محک بزند و برای نوآوری های جذاب و خلاقانه در این حیطه تلاش بکند که تا حدود زیادی موفق هم بود.
با سرودن شعرهای طبری زیبا در سطح استان بیشتر شناخته شد به طوری که به سری مسابقات طبری “دل گپ” که از شبکه طبرستان پخش می شد راه پیدا کرد و در ۷ سری پخش این مسابقات مقام های اول یا دوم را کسب کرد.
از سال ۱۳۹۲ انجمن بومی سرای “بینج نوج” را در شهرستان محمودآباد به ثبت رساند تا بتواند تجربه ی فعالیت های خود را در شعر محلی با کسانی که مانند او به این حیطه علاقه مند بودند به اشتراک بگذارد.
او همچنین پس از مدتی توانست عضو هیئت موسس و هیئت مدیره ی شعر طبری استان هم بشود تا بهتر بتواند به تلاش های خود برای پیشرفت شعر محلی طبری ادامه دهد.
از افتخارات دیگر حسین کاظمی شرکت در بیست و دومین “جشنواره ی بین المللی قصه گویی” در سال ۱۳۹۸ بود که توانست در بخش “زنان و مردان ملی” رتبه ی اول را کسب کند.
مجموعه ی منسجمی از اشعار و آثار او در دست نیست اما تعدادی از اشعار طبری و همچنین فارسی او در مجموعه شعرهای “تشنا وارش ۱-۲-۳” و “ماهی ها چه زود دل می بازند” به گردآوری استاد “مسعود شیخ الاسلامی” انتشار یافته و در دسترس علاقه مندان قرار گرفته است.
حسین کاظمی هم اکنون در “کانون پرورش فکری” شهرستان محمودآباد مشغول به کار است و فعالیت های فرهنگی و ادبی خود را هم در کانون و هم در انجمن بومی بینج نوج و انجمن صبا ادامه می دهد.
چند مصراع از سروده های این شاعر را در زیر بخوانید:
شهر آشفته و یک حال پریشان دارد
در دلش حسرت باریدن باران دارد
خنده و قهقهه در حد تبسم… اما
شهر ما کوچه ی بن بست فراوان دارد
شهر سردرگمِ گم، سر به گریبان، بی تاب
مثل بابای فقیری که غم نان دارد
دورتا دور لب باغچه هامان خشک و
لب هر پنجره راهی به بیابان دارد
همه جا صحبت میدان شدن آزادیست
کوچه یک بغض به پهنای خیابان دارد
نه گُلی، برگ و درختی، نه بهاری، شعری…
بس که این شهر تنش بوی زمستان دارد
مادرم با سبد خالی خود هر جمعه
زمزمه می کند این شهر مسلمان دارد؟!
گوشه ی باغ طلوعی به درازا دفن است
ماه اصلا به غم باغچه ایمان دارد
کار ما نیست که هم رنگ بهاران باشیم
تن ما خاطره از گوشه ی زندان دارد
عشق! ای قاتل بالفطره! حواست باشد!
هر قدم، هر وجب این شهر نگهبان دارد
- نویسنده : آذین آزادی
- منبع خبر : محمودآباد آنلاین
