مریم دهقان در تاریخ ۱۳۶۷/۰۶/۱۵ در شهرستان محمودآباد، در خانواده ای کشاورز متولد شد.
دوره ی ابتدایی و راهنمایی را در روستای گالشپل سپری کرد و بعد ازآن مقطع دبیرستان را در رشته ی تجربی و در دبیرستان پروین اعتصامی محمودآباد گذراند.
او علاقه اش به مطالعه و دست به قلم شدن خودش را مدیون مادرش می داند که از دوران کودکی برایش کتاب می خواند و همیشه او را به مطالعه تشویق می کرد.
استعدادش در نوشتن از همان ایام مدرسه شروع به شکوفایی کرد؛ زمانی که انشاهایش مورد توجه و تعجب معلمانش قرار می گرفت و سپس با تشویق جدی آن ها روبه رو می شد، پی به تفاوتش در این زمینه با دیگر هم کلاسی هایش برده بود و به دنبال شناخت جدی تری از علاقه و استعدادش می گشت.
در سن یازده سالگی نخستین اشعارش را سرود و چون تجربه ی زیادی در این راه نداشت بیشتر آن ها را تنها برای دل خودش در دفترش یادداشت می کرد و عزیز می داشت.
در پانزده سالگی زمانی که به همراه دوستانش برای مطالعه به کتابخانه ی عمومی شهرستان محمودآباد می رود، متوجه اعلامیه ی انجمن هفتگی شعر و ادب “صبا” می شود و تصمیم می گیرد دست در دست اشعار این چند سالش، در جلسات هفتگی انجمن که زیر نظر استاد “عقیل زروک” برگزار می شد، شرکت نماید.
حضورش در انجمن و شنیدن نقد و بررسی ها و آموزش ها باعث شد که شعر و شاعری برایش از جدیت بیشتری برخوردار شود؛ دید بهتر و بازتری نسبت به شعر پیدا کند و این بینش باعث شد که ملاک ها و معیارهایش از شعر خوب و غنی عوض شود و در انتخاب واژه ها دقت و وسواس بیشتری به خرج بدهد.
نتیجه ی تمام این تغییرات که از سال های ۸۲ تا ۸۶ حضورش در انجمن صورت گرفت، این بود که مریم دهقان زبان شعری خود که “شعر سپید” بود را بهتر بشناسد تا بتواند استوارتر در ادامه ی این مسیر گام بردارد.
او زمانی که در دانشگاه خزر، در مقطع کارشناسی رشته ی حسابداری تحصیل می کرد هم از فعالیت های ادبی خود غافل نشد و به طور مداوم در انجمن ها و کلاس های شعر و داستان دانشگاه و همایش ها و شب شعرهایشان شرکت می کرد تا روحیه ی شاعرانه ی خود را سیراب نگه دارد.
بانو دهقان علاوه بر ادبیات، به هنر تئاتر و نقاشی نیز بسیار علاقه مند است و از سال ۱۳۸۳ به مدت دو سال عضو گروه تئاتر شهرستان محمودآباد نیز بوده است، و نقاشی هم به عنوان یک استعداد ژنتیکی که خودش معتقد است از خانواده ی پدری به او ارث رسیده، همواره در زندگی اش جریان داشته و پناهی بوده برای فرار از خستگی ها و روزمرگی ها.
ایشان در سال ۱۴۰۰ مجموعه شعر سپیدی را با عنوان “نی لبک باد” از انتشارات “باران کلوت” به چاپ رسانده تا در دسترس علاقه مندان قرار بگیرد.
این بانوی گرامی علاوه بر مجموعه شعر، به خاطر علاقه اش به محیط زیست و عضویتش در سمن های زیست محیطی شهرستان محمودآباد، پس از اخذ مدرک کارشناسى ارشد مدیریت دولتى از دانشگاه مازندران، دو مقاله ی کنفرانسی و یک مقاله ی علمی پژوهشی در زمینه ی مدیریت دولتی و تاثیر آن بر سمن های محیط زیست استان مازندران، نیز به چاپ رسانده است که بسیار با ارزش و درخور توجه است.
ایشان که به تازگی صاحب فرزند شده و در گذشته تجربه ی آموزگاری هم داشته اند، بودن با کودکان را نوعی آموزش می داند که هرروز انسان را به شناخت خود واقعی اش وادار می کند؛ و حال که عشق مادری را به دست آورده بر این باور است که مادر بودن نه تنها مانع رشد و استعداد زن نمی شود، بلکه می تواند انگیزه ای باشد برای اشتیاق و شکوفایی بیشتر و برداشتن قدم هایی بلند تر.
آرزوی سلامت و سعادت داریم برای این بانوی گرامی و هنرمند شهرمان.
- نویسنده : آذین آزادی
- منبع خبر : محمودآباد آنلاین
